خوشا حلاوت باران به کام خشکیده
خوشا رسیدن عاشق به یار نادیده
خوشا دو چشم به راه و خوشا خمار خراب
خوشا وزیدن انبوه ماهیان در آب
خوشا دل پر ِ درد و لب ِ پر از خنده
خوشا دو چشم پر آب ِ محبّ ِ شرمنده
خوشا بهار وصال ، از پس خزان فراق
خوشا برون شدن تیره گی زحال و دِماغ
خوشا ضیافت حق ، از پس زمان ِ طویل
خوشا گزیدن ِ خلوت کنار یار بدیع
خوشا عیان نشدن ، مجهول در زمان بودن
خوشا چو گنج ، نهان ، بین ِ مردمان بودن
----------------------
#بهمن ( مهدی ) اردستانی
٢٤ / ٨ / ٨٣
روزگار ما
=======
هيچ چيزي به سر ِ جايش نيست
و عجب روز و روزگار ِ غريبي است
که رندي هنر است
و در اين دار ِ فريب
زاغها جايِ عقاب
روبهان شير ِ نرند
صادقان مشکوک و
صاف دلان در خطرند
بي غمند اهل ِ هنر !
حيله گران باهوشند ،
احمق اند اهل ِ گذشت
اهل ِ وفا و معرفت بارکشند
ناجورها جور و ،
جورها ناجورند
هيچ چيزي به سر ِ جايش نيست
رسم ِ دنيا اين است
-----------------------------
#بهمن(مهدي)اردستاني
٢٥ / ١١ / ٨١
مرا به بام بلندِ خيالِ وصل بِبَر
مگر نفس بِدَر آيد از اين تنورهء تنگ
ببين جز آهِ جگرسوز بر نمى آيد
ز تنگهء دلِ تَنگم به آب قرمز رنگ
رسد بهار وصال ، ديده ام به رسم جهان
ولى چه سود كه آمد به شيشهء دل سنگ
چه مى توانم كرد با نگاهِ بستهء خلق
كه شور و عشق متّصف شود به عار و به ننگ
بلى كه عاقبتِ جاماندگان همين باشد
كه روز واقعه ماندند ماتِ جهان ، ماتِ به رنگ
__________________
#بهمن (مهدى) اردستانى
٦ / ٦ / ٩٤
شب است و
سِحر سكوت و
صداى زنگ خموش
كه گوئى از سر من دست بر نمى دارد،
به چشم خسته من خواب ره نمى يابد،
به جسم نازكم ، اين راهوار جان پريش
مدام وعده روز خلاص مى دهم و
نجيب مركبم اصلا به رو نمى آرد،
رسد زمان رهائيتْ اى تنِ خسته
ز دست و بال و پَرِ
روح مست نا آرام
________________
#بهمن (مهدى) اردستانى
١٧ / ٣ / ٩٤
همه شب ياد تو از خاطر من مى گذرد
صبح با ياد تو بر مى خيزم
تو كه هستى كه چنين در دل من جا كردى ؟
در همين فرصت كوتاه دلم ، واله و شيدا كردى ؟
يار قسمت كُنَدَم تا به وصالت برسم
دل بى مهر تو را با دل ما نرم كند
آآآآآآه اى گمشدهء دير به دست آمده ام
يار يارى كُنَدَم بلكه به دستم نرسيده زِ كفم گم نشوى
قصهء تلخى عجب دارد عشق
يك طرف شوق و بسي خوار شدن
يك طرف ناز و به ره خار شدن
قصهء تلخى عجب دارد عشق
قصهء تلخى عجب ..........
#بهمن (مهدى) اردستانى
١٠ / ١ / ٧٨
نم نم باران لطف حق به رویم می خورد
و برای تشنه ای چون من چه شیرین حالتی است
قابلیّت نیست امّا مرحمت ها دم به دم
از سوی ابرکرامت می رسد
____________________
#بهمن (مهدی) اردستانی
" كجا مى برى مرا؟!
نه
رها نكن اين دست تشنه را
در اين روزهاى تاريك
من كه چيزى نمى بينم
رهايم نكن
فقط خواستم كمى دلبرى
كمى ناز كنم برايت
رهايم نكن ، رهايم نكن "
#بهمن ( مهدى ) اردستانى
كم مى گفت ، ولى خوب مى گفت :
" نگاه كردن قدرت نمى خواد ، از همه بر مياد ، ولى هر كسى آدم چشمو درويش كردن نيست
همه قدرتمندا ميتونن تلافى كنن ، اما گذشتِ يه قدرتمند ، يه قدرتِ ديگه اى ميخواد
همه ميتونن دهنو باز كنن و ياعلى ، ولى نگفتن و حرفو تو سينه نگهداشتن از هر كسى برنمياد
بناىِ خدا به اين نيست كه همهء گنجها تو همين دنيا كشف بشن ،
اگه كشف نشدى غصه نخور
اونى كه بايد بخره ، هيچى از چشاش دور نمى مونه "
______________________
#بهمن(مهدى)اردستانى
احوالم ؟
خوب من
فرق چندانى نكرده ،
قبلا
شبهايم مثل روز بود
حالا
روزهايم مثل شب
__________________
#بهمن (مهدى) اردستانى
عشق ناديدنى ام پرده ندارى به رُخت
جز منِ من كه شده پرده ميان من و تو
#بهمن(مهدى)اردستانى
دل من بعد جفائى كه ز من سر زد ، مُرد
نيمه جانى كه پس از ديدن تو داشت ، تكيد
نم چشمان تو آن آتش بود
كه به جان و دل زد
تن كه خاكستر شد
نيمه دل شرمنده
از نظر پنهان شد
و به زير غصه ها مدفون شد
اما باز
تا كه اسم تو بيايد طپشى ميگيرد
تو بخند
دل من با گل لبخند تو
جان مى گيرد
_________________
#بهمن (مهدى) اردستانى
نَمى آمد روى گونه
قطره اى فرقِ سرم
سومى شيشهء عينك
كفِ دستم به هوا
صورتم به آسمان
پس توئى ابرِ سياه
خوش به حالت عاقبت
عقده ات باز شد و
هاى هاى رعدت آمد به زبان
و فضا پر شد از دردِ دلت
بر سرِ دشت و دَمَن
روى آبادى و شهر
بر سرِ كوچه و بازار
در هوا جارى و نظّاره كنان
تيرگيها ديدى
دردها را ديدى
و لبت باز نشد
بغضت آمد به گلو
هى تلنبار شد و
ناگهان برق زدى
ناله و فرياد زدى
عقده ات باز كن اى ابرِ سياه
عوض سَينهءِ من طوفان كن
عوض ديدهء خشكم تو ببار
بغض من باز نشد
تو به جاى بغضِ من غلغله كن
و ببار و خون ببار
دردِ دل هاى مرا
___________________
#بهمن (مهدى) اردستانى
نسیم نوازش
___________
روزهای روشن
چه نسیم خوبی است
کوه سر بر آسمان می ساید
گفتگوئی بی حرف
چشم من زبان گشود
نه ، اول تو بگو
حرف هائی دارد
و تـَشـَرهای نهانی که دلم را لرزاند
«که من ام
من
هیبتم را بنگر
من به تو نزدیکم
گر چه دوری بکنی
گر چه دعویّ بزرگی بکنی »
سفرۀ باز و پر از ابر تو را می نگرم
دشت دل باز شده
وقت بذرافشانی است
دودی از آتش دل رفت هوا
بعد
یک نفس ،
عمیــــــق
« من » به وجد آمده است
ای
امان از رخ زیبا
چه کنم با دل شیدا
باز هم جلوه نمــــا
عشـــوه بیـــا
دست نوازش نسیم
ما که دل را دادیم
نه ،
انگار زمانش نرسیده است هنوز
در ره عشق صبوری باید
منتظر می مانم
#بهمن (مهدی ) اردستانی
" از سحر چشم به راهش بودم
.
.
.
چه شده؟
حرف بزن
... من که يارت هستم
باز راهِ نَفَسَت تنگ شده ؟
باز مي باريُ مي باريُ مي باري تند !!!
من کنارت هستم
حرف بزن
برگِ تبريزي ها را ديدي؟
حلزون چيزي گفت؟
نکند بادِ خزان رقص سماعي کرده؟
يا که آبِ کفِ جوي،باز فضولي کرده؟
من پناهت هستم
حرف بزن
باز اين آدمکان
شيشه شکستند؟
دلت خرد شده؟
.
.
.
دلِ من خيره فقط مي نگريست
حيف مي آمدش از پلک زدن
و لبم باز نشد
بلکه بپرسد
وَ بپرسد
وَ بپرسد شايد
جاي تان خالي بود
او به پرسش
دل به بارش
ابر همراهي کرد
ديده را ياري کرد
جاي تان خالي بود
آ آ آ آ آي رفيقان
جاي تان
خالي
بود .
------------------
#بهمن(مهدي)اردستاني
این درخت گردو مرا مست می کند
دیشب بُغضی ترکیده
و ابرها دلی از عزا درآورده اند
از سحر بیدار و منتظر
.
.
چند دخترک از باغ روبرو سیب چیده اند
آرام و بی صدا
از کنار ِ فنس ها
بیرون می خزند
بوی این درخت رهایم نمی کند
.
.
هوا
گرگ و میش
بوی هیزم می آید
صدای ِ خروسِ همسایه
و عوعوی سگ ها از دور
خبر از واقعه ای می دهد
به همین زودی
در همین نزدیکی
.
.
انتظارم بیهوده نبود
خورشید
طلوع
می کند
----------------------
#بهمن(مهدی)اردستانی
چنان محو "من"م بودم كه غافل از "خود"م ماندم
"خود"م كم شد ، "خود"م گم شد
أسير چشم مردم شد
همان چشمى كه در توصيف
تشبيه به بادُم(بادام) شد
"خود"م گم شد در اين كوچه در آن صحنه
به زير دست و پا لِه شد در اين گوشه در آن پهنه
و حالا با "من"م
گردن فرازى مى كنم بيخود
و مى دانم
.
.
.
و مى دانم
نمى ارزد پشيزى اين "من"م
بى "خود"
__________________
#بهمن(مهدى) اردستانى
" به آينه نگاه مى كنم
اين من است ؟
نه ،
اين من نيست
اين
صورت من است
من
از پشت اين چشمها
به آينه نگاه مى كند
.
.
.
.
راستى ،
پس من ..... ؟!!! "
__________________
#بهمن (مهدى) اردستانى
چشم هایم را
دادم به مترسك ،
مى گفت
عاشق پرواز كلاغهاست.
من
چشم ميخواهم چه كار
وقتی
تو را ندارم
______________________
#بهمن ( مهدى ) اردستانى
به ياد شيران عرصهء جهاد
ياران سفر كرده :
درياىِ سينه هاىِ ستبر ، آرامِ ابروان
تصوير ماهْ پيشانىِ اين دوره و زمان
چشمانِ پرفروغ ، قدمهاىِ استوار
سرهاىِ سربلند ، خورشيدِ چهرگان
مردانِ مرد ، نقش أساطير پهلوان
هر يك يَلى چو رود سوى حادثه روان
پشت و پناهِ هم ، همه تا آخرين نفس
سدّى برابرِ خيلِ سپاهِ دشمنان
مشتى شغال را چه رسد فهم حالتان
شيران بيشهء روز و به شام ساجدان
در بزم هاى خويش به همراهِ قدسيان
يادى كنيد رنج و غربتِ در راه ماندگان
#بهمن ( مهدى ) اردستانى
از بس كه با همه از خنده گفته ام
از ژرفناىِ غصّهء دل كس خبر نيافت
#بهمن ( مهدى ) اردستانى
